Η οικογένεια, όλοι το λένε, στην εποχή μας περνάει κρίση. Αν εξετάσομε όσο γίνεται πιο ψύχραιμα το φαινόμενο, θα διαπιστώσομε ότι η κρίση στην οικογένεια αρχίζει από την εγκατάλειψη των συναφών θεσμών, που σχετίζονται άμεσα η έμμεσα μ\' αυτήν και τη στηρίζουν.

Ξέρομε τώρα ότι σ\' αυτόν τον αποχρωματισμό της οικογενειακής ζωής δεν ξεπέφτει κανείς απότομα. Αρχίζει μέσα από την παραδοσιακή οικογένεια σαν μικρή πτώση και με τον καιρό μετατρέπονται οι θεσμοί σε τυπικές υποχρεωτικές στην αρχή και προαιρετικές στη συνέχεια εκδηλώσεις.

Έτσι πεθαίνουν οι θεσμοί μέσα στην οικογένεια, αλλά έτσι επίσης πεθαίνει και η ίδια η οικογένεια και παραδίδεται στη μόνη "ευτυχία" που έμεινε, στην τηλεόραση, στα παραισθησιογόνα και στις διαστροφές.

Γίναμε διανοούμενοι, και αυτά που οι προγονοί μας τα ζούσαν ως αυτονόητα, χρειάζεται τώρα εμείς να τα σκεφθούμε και μ\' αυτό κολυμπάμε μέσα σε πέλαγος ασάφειας και αβεβαιότητας. Γι\' αυτό πρέπει να πάρομε τα πράγματα στα σοβαρά και να ζητήσομε επί τέλους τη φώτιση του Θεού, για να κάνομε τα χρέη μας σωστά.